Wetgeving Curaçao blijft steken in het verleden

In dit artikel:

Op Curaçao geldt nog steeds een wirwar aan verouderde wetten, stellen jurist Jeff Sybesma en econoom Roland van den Bergh in hun artikelenreeks Onverwachte gevolgen. Veel regelingen stammen uit de negentiende en vroegtwintigste eeuw (bijv. Onteigeningslandsverordening 1887, Quarantaineverordening 1883, Bouwverordening 1935) en vormen volgens hen “museumstukken” die slecht passen bij hedendaagse problemen. Ook recente maatregelen blijken vaak lapmiddelen: de in 2024 aangenomen luchtkwaliteitsverordening werd niet als zelfstandig wetsontwerp gemaakt maar ingevoegd in de Hinderverordening van 1994.

Die versnippering en het ontbreken van samenhang maken het rechtsstelsel ondoorzichtig. Burgers, juristen en rechters moeten tijdrovend speuren om de geldende regels te vinden; veel wettelijke verplichtingen zoals evaluaties en rapportages worden in de praktijk niet nageleefd. Het parlement (de Staten) controleert hier onvoldoende op, waardoor bepalingen vaak dode letter blijven. Sinds 2019 verschijnen officiële publicaties alleen digitaal, maar de huidige zoekbaarheid van het Publicatieblad is lastig voor wie niet exact weet wat te zoeken, wat de rechtsbeschikbaarheid ondermijnt.

Sybesma en Van den Bergh wijzen ook op gemiste kansen binnen het Koninkrijk: door concordantie — het aansluiten bij relevante Nederlandse modellen zoals delen van de Algemene wet bestuursrecht, aangepast aan lokaal gebruik — zou veel moderniseringswerk bespaard kunnen worden. Hun conclusie: zonder systematische sanering en actualisering van de wetgeving blijft Curaçao kwetsbaar voor rechtsongelijkheid en achterstand; gerichte vernieuwing kan vertrouwen en rechtszekerheid herstellen.